ทสึคุรุ ทะซากิ หลังเดินทางมาเรียนที่โตเกียว เขาก็ครุ่นคิดแต่เรื่องความตาย เขาตกพลึกเรื่องนี้จนแค่ไม่กี่ก้าวย่างก็จะถึงจุดสุดท้ายที่หมายไว้ คือความตายที่เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ …

…ทสิคุรุ ทะซากิ มักจะคิดว่าตอนนั้นตายไปเสียน่าจะดีกว่า หากเป็นเช่นนั้น โลกนี้ ณ เวลานี้ ก็จะไม่มีอยู่ ช่างเป็นเรื่องเย้ายวน โลกนี้ไม่มีอยู่สิ่งที่ถือว่าเป็นจริงในโลกนี้ก็จะไม่เป็นความจริงอีกต่อไป…ด้วยเหตุผลเดียวกับที่ตนไม่มีอยู่ในโลกนี้ โลกนี้ก็ไม่มีอยู่สำหรับตน…

สาละ หญิงสาวที่อายุสามสิบแปด มากกว่าทสึคุรุสองปี เป็นผู้มาช่วยให้เขาเปิดเผยสาเหตุที่ทำให้เขา คิดที่จะไม่อยู่ในโลกนี้หลังความสัมพันธุ์ใกล้ชิดลึกซึ้ง จนวางใจว่าเธอคือผู้มากดปุ่มบางอย่างด้านหลังของเขา ให้คลี่คลายปลดปล่อยเรื่องราวออกมา

ทสึคุรุ ถูกเพื่อนสมัยมัธยมปลายที่สนิทสนมกันมากสี่คน รวมเขาเป็นห้าคนที่รวมกลุ่มทำกิจกรรมอาสาจนกลมเกลียวชนิดทั้งห้าคนขาดกันไม่ได้ …แต่อยู่ๆเขาก็ถูกตัดขาดจากกลุ่มเพื่อนทั้งสี่ในปี่สองของมหาวิทยาลัย

เคอิ อะกามัตสึ(แดง)

โยชิโอะ โอะอุมิ(น้ำเงิน)

ยุซุกิ ชิราเนะ(ขาว)

เอริ คุโรโนะ(ดำ)

ชื่อเพื่อนทั้งสี่คนต่างมีความหมายเป็นสี มีเขาคนเดียว ทสึคุรุ ทะซากิ ที่ไม่มีสีอยู่ในชื่อ และเขาคนเดียวที่ออกจากเมืองนาโงยะ เพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัยในโตเกียวหลังจบมัธยมปลาย 

ทำไมเขาถึงถูกตัดขาด และทำไมเขาถึงไม่ขอเหตุผลกับเพื่อนถึงการถูกตัดออกจากกลุ่ม ทำไมเขาถึงยอมรับอยู่เดียวดายและถูกความตายดึงดูดเข้าหาจนกลายเป็นเรื่องสามัญธรรมดา เขาปล่อยตัวจนผ่ายผอมจนผิดรูปผิดร่าง จ้องมองดูตัวเองในกระจกเงาเเหมือนคนที่ตายไปแล้วจริงๆ

…เราอาจตายไปแล้วจริงๆ ในตอนนั้น…ตอนที่ถูกสี่คนนั้นปฏิเสธตัวตน เด็กหนุ่มที่ชื่อทสึคุรุ ทะซากิ ละลมหายใจไปแล้ว…

ในเวลาต่อมา ทสึคุรุ มีเพื่อนอีกหลายคน ต่างมีชื่อเป็นสี และต่างก็จากหายไปโดยไม่บอกกล่าว ไม่ว่าจะเป็นไฮดะ(สีเทา)เพื่อนรุ่นน้องในมหาวิทยาลัย และเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับพ่อของไฮดะ คนที่พ่อของไฮดะพูดถึงชื่อ มิโดริคาวะ(สีเขียว) ที่ต่างจากหายไปโดยไม่ทราบตรรกะเหตุผล

หรือเป็นเพราะชื่อมีสี

………………..

สิบหกปีผ่านไปพอที่จะก้าวข้ามความเดียวดาย ความสูญเสีย สาละ หญิงที่อายุมากกว่าเป็นคนที่เขาวางใจ และผูกพันธุ์ลึกซึ้งคนเดียว ทสึคุรุ คิดว่าเขาจะขาดเธอไม่ได้ 

สาละ ค้นหาข้อมูลรายชื่อเพื่อนที่เขาให้ จากอินเทอร์เน็ต เฟซบุ๊ก กูเกิล ทวิตเตอร์ จนได้ที่อยู่ของทั้งสี่คนมา

 โยชิโอะ โอะอุมิ(น้ำเงิน) เพื่อนในกลุ่มที่ภาพเก่าคือเพื่อนที่สวมชุดรักบี้ เหงื่อท่วมตัว กินจุ ปัจุบันคือเซลส์แมนที่เก่ง ขายรถเลกซัส ในเมืองนาโงยะ

แดง หรือเคอิ อะกามัตสึ เพื่อนที่เรียนเก่ง ปัจจุบันเปิดธุรกิจอบรมสัมมนาเพื่อพัฒนาตนเอง ประสบความสำเร็จอย่างน่าทึ่ง มีสำนักงานในตึกระฟ้าใจกลางเมือง นาโงยะ

ขาว ยุซุกิ ชิราเนะ ไม่มีที่อยู่ปัจจุบัน เสียชีวิตเมื่อหกปีก่อน(เพื่อนที่น่ารัก ไม่ถึงกับสวย เล่นเปียโนเก่ง ชอบเล่นเพลง เลอ มาล ดู เปอี ของลิชต์ ชุด “ปีแสวงบุญ” และทสึคุรุ มักฝันถึง ขาว โดยฝันว่าได้มีเพศสัมพันธุ์กับเธอ ร่วมกับดำ โดยหลั่งในปากของไฮดะ)

ดำ เอริ คุโรโนะ เรียนจบวรรณคดีจากวิทยาลับเอกชนในเมืองนาโงยะ แต่งงานมีลูกอยู่ที่ฟินแลนด์ แทบไม่ได้กลับญี่ปุ่นเลย

 และเขา ทสึคุรุ กำหนดวันเวลาออกตามหาเพื่อนที่สนิทสนมเพื่อค้นหาคำอธิบายการตัดขาดเขาออกจากกลุ่ม โดยไม่แจ้งว่าเขาคือเพื่อนสมัยมัธยมที่ชื่อ ทสึคุรุ

…….

นำเงิน กับ แดง เซอร์ไพรส์กับการมาของ ทสึคุรุ ต้อนรับเขาด้วยความยินดีระคน รู้สึกผิดที่ต้องตัดเพื่อน เนื่องจาก ขาว บอกว่า เขา ทสึคุรุ ขมขื่น เธอ

ทั้งสองไม่มีทางเชื่อตามคำบอกเล่าของขาว ว่าทสึคุรุ จะทำแบบนั้นได้ และบอกว่า ดำ อาจจะบอกอะไรได้มากกว่าเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน

……

ทสึคุรุเดินทางไปฟินแลนด์ โดยความช่วยเหลือติดต่อที่อยู่ ที่พัก เป็นของสาละ หญิงที่เขามีความสัมพันธุ์ลึกซึ้งแต่ระยะหลังเขาหลั่งไม่ได้ด้วยมีบางสิ่งขวางอยู่ในชีวิต 

และเซอร์ไพร์ส ดำ ที่พอรู้ว่าเป็นเขาก็แทบช้อกและอยากร้องให้

เอริ บอกว่า ยุซุกิหรือขาว มีอาการทางจิตรุนแรง เธอต้องรักษาชีวิตขาวไว้ โดยปล่อยให้ทสึคุรุ เจ็บปวด ด้วยเชื่อว่าจะสามารถเอาชนะและผ่านมันไปได้ 

เอริไม่มีทางเชื่อเช่นกันว่า ทสึคุรุข่มขืนขาวตามที่เธอบอก ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ยุซุต้องอยู่รอดจากโรคที่เหมือนวิญญาณร้ายคอยหลอกหลอน

เอริบอกความในใจ ว่าเธอรัก ทสึคุรุ และยุซุก็รู้ แต่ไม่มีการหึงหวงแต่อย่างใด

ยุซุ ไม่น่าเสียชีวิตในสภาพถูกรัดคอ ในเมืองฮามามัตสึ โดยคดีไม่มีฆาตรกร เธออยู่คนเดียว และไม่มีใครทราบเหตุผลที่เธอย้ายไปอยู่เมืองนั้นเพียงคนเดียว

เอริ บอกให้ทสึคุรุกอดเธอ และบอกให้กลับไปบอกรัก สาละ ผู้หญิงที่เขาไม่ควรจะสูญเสียไป

ก่อนจากลา ทสึคุรุ ได้ให้ของฝากแก่เธอเป็นที่ติดผมที่ทำจากไม้ และนิทานภาพจากญี่ปุ่นสำหรับเด็กๆ

……

ย้อนกลับไปในวันก่อนเดินทางมาฟินแลนด์ 

ทสึคุรุหาซื้อของฝากให้ดำ ระหว่างที่นั่งจิบกาแฟ เขาพบ สาละเดินควงกับชายกลางคน หน้าตาเธอมีความสุข หัวเราะเห็นฟันเรียงสวย แตกต่างจากสาละที่อยู่กับเขา ที่หน้าตาเรียบ ไม่มีความสุขอย่างที่เห็นในวันนั้น

…….

ทสึคุรุ กลับถึงญี่ปุ่นตั้งใจจะรีบโทรหาสาละทั้งจะเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับการไปฟินแลนด์ และเรื่องที่เอริบอกให้เขาพูดกับสาละ

เขากดหมายเลขเบอร์โทรสาละ แต่ก็วางหูโทรศัพท์ลง…เขายังต้องการเวลาจัดสิ่งที่อยู่ในใจให้เข้าที่เข้าทางสักพัก ..ไม่ว่าจะบอกกล่าวอะไรกับสาละ เขาต้องเรียบเรียงถ้อยคำเหล่านั่นให้ดี…

หลังอาบน้ำเขาโทรศัพท์ไปที่บ้านสาละ แต่โทรศัพท์อยู่ในโหมดฝากข้อความ เขาลังเลสุดท้ายก็วางหู…เวลานี้เธออาจกินอาหารกลางวันในวันหยุดอยู่กับคนรัก เวลายังเร็วเกินกว่าที่จะไปกอดกันอยู่บนเตียง ทสึคุรุนึกถึงร่างชายวัยกลางคนเดินจูงมือกับสาละที่โอโตเตะซังโด ไม่ว่าจะปัดภาพนั้นไปยังไง ภาพนั้นก็ไม่ยอมออกไปจากสมอง…

คืนก่อนนัดพูดคุยกับสาละ เขาโทรหาสาละตอนดึก และวางหูไป หลังจากนั้นมีเสียงโทรศัพท์เข้ามาหลังเขาฟังเพลงและคิดอะไรไปเนิ่นนาน เขามองดูโทรศัพท์ส่งเสียงจนหยุดไปเอง

……

“ทุกสิ่งไม่ได้เลือนหายไปกับกระแสแห่งกาลเวลา”นั่นคือสิ่งที่ทสึคุรุควรบอกเอริในยามลาจาก ณ ริมทะเลสาบในประเทศฟินแลนด์---แต่ตอนนั้นเขาพูดไม่ออก

…

จบแบบเหงา เดียวดาย ตามสไตล์ของ ฮารูกิ มูราคามิ