.

.

.


รูปวาด "หันยวี่" (韓愈)

.

.

เมื่อครั้งที่อัพบล๊อกบทบทกวีของหลิ่วจงหยวน
ได้กล่าวถึง "หันยวี่" (韓愈 พ.ศ.1311-1367) ว่า...
...เป็นปราชญ์สมัยถังที่แอนตี้พุทธศาสนา

กระนั้นขึ้นชื่อว่า "ปราชญ์" แม้ความคิดเห็นและความเชื่อจะแตกต่าง
ผมก็คิดว่าน่าจะลองศึกษาความคิดและเหตุผลของเขาดู

จึงได้แปลฎีกาเรื่องนี้ของหันยวี่มาลองให้เพื่อนๆบล๊อกได้ลองอ่านดู




"ฎีกาเรื่องพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า"


ข้าพระองค์ขอกราบบังคมทูล : พุทธศาสนานั้นเป็นลัทธิของคนป่าเถื่อน
ที่นำเข้าสู่แผ่นดินจีนเมื่อสมัยราชวงศ์ฮั่นหลัง และนับแต่โบราณกาลมา
ก็ไม่ได้ปรากฏอยู่เลย จักรพรรดิ์หวงตี้เสวยราชย์นาน 100 ปี ทรงมีพระ
ชนมายุยืนยาวถึง 110 พรรษา จักรพรรดิ์ส่าวเฮ่าเสวยราชย์นาน 80 ปี
ทรงมีพระชนมายุ 100 พรรษา จักรพรรดิ์จวนซวีเสวยราชย์นาน 79 ปี
ทรงมีพระชนมายุ 98 พรรษา จักรพรรดิ์กู้เสวยราชย์นาน 70 ปี ทรงมี
พระชนมายุ 105 พรรษา จักรพรรดิ์เหยาเสวยราชย์นาน 98 ปี ทรงมีพระ
ชนมายุ 118 พรรษา จักรพรรดิ์ซุ่นและจักรพรรดิ์หยวี ทั้งสองพระองค์มี
พระชนมายุ 100 พรรษา ตลอดเวลาที่ผ่านมาแผ่นดินจีนมีความสงบสุข
ประชาชนล้วนมีความสุขและอายุยืนยาว ซึ่งตอนนั้นแผ่นดินจีนก็มิได้มี
พุทธศาสนาเลย

ต่อมาจักรพรรดิ์ทังแห่งราชวงศ์ยิน ซึ่งทรงมีพระชนมายุถึง 100 พรรษา
และทรงมีพระราชโอรสคือไท้วู่ เสวยราชย์นาน 75 ปี และหวู่ติงได้เสวย
ราชย์นาน 59 ปี ประวัติศาสตร์ช่วงนี้ขาดการบันทึกตอนสิ้นพระชนม์ แต่
ก็เชื่อกันว่าแต่ละพระองค์ทรงมีพระชนมายุไม่น้อยกว่า 100 พรรษา
ในสมัยราชวงศ์โจว พระเจ้าโจวเหวินหวางทรงมีพระชนมายุ 97 พรรษา
พระเจ้าโจวหวู่หวางทรงมีพระชนมายุ 93 พรรษา พระเจ้าโจวมู่หวางเสวย
ราชย์อยู่นานถึง 100 ปี และในยุคนั้นพุทธศาสนาก็ยังมิได้เข้ามาสู่แผ่น
ดินจีนเลย การที่พระผู้เสวยราชย์มีพระชนมายุยืนยาวนั้นก็หาได้เกิดจาก
การกราบไหว้บูชาพระพุทธเจ้าไม่

เมื่อถึงสมัยราชวงศ์ฮั่น ยุคจักรพรรดิ์ฮั่นหมิงตี้พุทธศาสนาได้เข้ามาถึงแผ่น
ดินจีนเป็นครั้งแรกและจักรพรรดิ์พระองค์นี้ก็เสวยราชย์อยู่ได้เพียง 18 ปี
ในกาลต่อๆมาบ้านเมืองเกิดโกลาหลจลาจลวุ่นวาย หลังความวุ่นวาย ก็พบ
ว่าผู้ปกครองแผ่นดินก็มิได้มีอำนาจปกครองอยู่นานเลย ตั้งแต่สมัยราชวงศ์
ซ่ง ฉี เหลียง เฉิน และเว่ย์เหนือ ในช่วงเวลายุคเหล่านี้ พุทธศาสนาได้รับ
การยอมรับมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผู้ครองแผ่นดินกลับมีชนมายุสั้นลงๆ ยกเว้น
จักรพรรดิ์เหลียงหวู่ตี้ที่เสวยราชย์อยู่นาน 48 ปี ซึ่งในช่วงพระชนม์ชีพทรง
บำเพ็ญเพียรทรมานพระองค์อยู่ 3 ครั้ง เพื่อถวายเป็นพุทธบูชา ในพิธีเซ่น
ไหว้ในศาลบรรพชนขององค์จักรพรรดิ์ อาหารจำพวกเนื้อวัว แกะ และหมู
เป็นสิ่งต้องห้าม พระองค์ทรงบำเพ็ญโดยเสวยพระกระยาหารเพียงวันละ
มื้อเดียว และเสวยเป็นมังสวิรัต มีแค่ผักและผลไม้ ในวาระสุดท้ายพระองค์
ทรงถูกโหว้จิ่งก่อการบีบบังคับ จนสิ้นพระชนม์จากการอดพระกระยาหาร
ที่พระตำหนักไถเฉิง(อยู่ในพระราชวังที่หนานจิง) เป็นกาลสิ้นสุดรัชกาลอัน
สั้นของพระองค์

จึงพอสรุปได้ว่าการสักการะบูชาพระพุทธเจ้านั้นเพื่อหวังจะได้พรอันประเสริฐ
กลับได้เคราะห์กรรมมาแทน กล่าวง่ายๆก็คือ พระพุทธเจ้านั้นไม่ได้มีคุณค่า
อันใดควรแก่การกราบไหว้ถวายตัวอุทิศเลย

จักรพรรดิ์เกาจู่แห่งราชวงศ์ถังทรงมีพระดำริที่จะขจัดพุทธศาสนาตั้งแต่แรก
เริ่มเสวยราชย์ต่อจากราชวงศ์สุย อย่างไรก็ตามข้าราชบริพารสมัยนั้นก็มิได้
มีสายตาอันยาวไกลพอ ไม่มีความรู้ลึกซึ้งพอที่จะเพ็ดทูลถึงการปกครอง
ของบรรดาผู้ทรงเสวยราชย์ในโบราณกาล ไม่รู้ว่าสิ่งใดเหมาะสมกับกาลอดีต
หรือกาลปัจจุบัน พวกเขาจึงไม่ยอมรับพระวิจารณญาณอันชาญฉลาดของ
องค์จักรพรรดิ์ที่ทรงคาดหวังว่าแผ่นดินจีนจะอยู่รอดปลอดภัย และพ้นจาก
การต้องคำสาป ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเพื่อสนองพระราชดำริขององค์จักรพรรดิ์
ที่ทรงปรารถนาดี เป็นที่น่าเสียดายยิ่งนัก

นับพันปีมาแล้ว ไม่มีผู้ครองแผ่นดินพระองค์ใดจักเทียบเท่าพระองค์ ไม่ว่า
ในด้านพระสติปัญญาหรือความกล้าหาญ เมื่อพระองค์ทรงเถลิงราชย์ครั้ง
แรก ทรงห้ามราษฎรมิให้บวชเป็นพระภิกษุ ชี และนักพรตเต๋า ทรงห้ามการ
สร้างวัดวาอารามและสำนักสงฆ์ ข้าพระองค์เชื่อว่าองค์จักรพรรดิ์เกาจู่ทรง
คาดการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งฝ่าพระบาทจักต้องได้ปกครองแผ่น
ดินจีน

แม้นว่าพระราชดำริ(ของถังเกาจู่)จะยังไม่สัมฤทธิ์ผล แต่ก็มิบังควรที่จะให้
มีเหตุปัจจัยใดๆมาส่งเสริมขัดขวาง ข้าพระองค์ได้ทราบว่าฝ่าพระบาททรง
มีพระบรมราชโองการให้บรรดาพระภิกษุไปต้อนรับพระบรมสารีริกธาตุที่
เฟิ่งเฉียง(มณฑลหนึ่งในอดีต ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเสิ่นซี) และยังได้ทรง
ตระเตรียมการที่จะเสด็จทอดพระเนตรจากหอสูงตอนนำมาประดิษฐานไว้
ในพระราชวัง ทุกๆพระอารามวัดวาได้รับรับสั่งให้ถวายการต้อนรับพระบรม
สารีริกธาตุและผลัดกันเข้าถวายสักการะโดยลำดับ

การที่ทรงรับสั่งเช่นนี้(ข้าพระองค์เห็นว่า)เป็นสิ่งที่ไม่สมด้วยเหตุผล(เหลว
ไหล)เป็นที่สุด คงทรงเชื่อคำเพ็ดทูลว่าฝ่าพระบาทมิได้หลงผิด ฝ่าพระบาท
ปรารถนาพรอันประเสริฐ จึงได้ถวายสักการะบูชาพระพุทธเจ้า

ปัจจุบันนี้ทั่วทั้งพระราชอาณาจักรล้วนเปี่ยมด้วยความสุขสมบูรณ์พูนผลอยู่
แล้ว หากฝ่าพระบาทรับสั่งให้ทำพิธีเฉลิมฉลองต้อนรับพระบรมสารีริกธาตุ
เพราะทรงคาดว่าประชาราษฎร์จะเลื่อมใส ทำให้พระเกียรติยศแห่งนครหลวง
เกริกกำจรไกล ทรงสำคัญผิดแล้วสำหรับสร้างค่านิยมอันแปลกประหลาดผิด
ธรรมเนียมแบบนี้ พระจักรพรรดิ์ผู้เปี่ยมด้วยพระปรีชาญาณเยี่ยงฝ่าพระบาท
จะทรงเชื่อจริงจังในสิ่ง(เหลวไหล)เช่นนี้ละหรือ?

อย่างไรก็ตาม ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์มักจะคิดตื้นๆและถูกหลอกง่าย เป็นสิ่ง
ที่ยากนักที่จะให้พวกเขารู้แจ้งเห็นจริง พวกเขาเห็นฝ่าพระบาทรับสั่งให้ปฏิบัติ
แบบใด ก็จะเชื่อทันทีว่าฝ่าพระบาททรงมีพระราชศรัทธาอย่างแน่วแน่ต่อ
พระพุทธเจ้า และพวกเขาก็จะกล่าวขานกันว่า "แม้แต่องค์จักรพรรดิ์โอรส
แห่งสวรรค์ผู้ทรงปรีชาญาณก็ยังทรงสำแดงการเคารพสักการะบูชาอย่างสูง
สุด พวกเราที่เป็นไพร่ฟ้าสามัญชนจะไม่เห็นดีงามตามพระองค์ละหรือ?"

พวกราษฎรอาจจะยอมเผาผมรมนิ้วมือตนเอง และผู้คนนับร้อยพันจะถอด
เปลื้องถนิมพิมพาภรณ์เป็นทาน บริจาคเงินทองตามๆกันตั้งแต่เช้าจนยันค่ำ
หาไม่ก็จะถูกหาว่าเป็นคนล้าหลัง ทั้งคนแก่เฒ่าและหนุ่มสาวล้วนร้อนรนคลั่ง
ไคล้ ละทิ้งธุรกิจการงาน แม้นไม่หยุดงานกันทันทีก็จะเที่ยวตระเวณตาม
แห่ไปยังวัดโน้นอารามนี้ อาจถึงตัดแขน แล่เนื้อตนเองถวายเป็นเครื่องเซ่น
สังเวยบูชา พฤติการณ์เยี่ยงนี้คงจะเป็นที่น่าหัวเราะเยาะหยันไปทั้งแผ่นดิน
จึงนับว่าเรื่องนี้มิใช่เป็นเรื่องเล็กน้อยแล้ว

พระพุทธเจ้านั้นเป็นคนป่าเถื่อน ภาษาของพระพุทธเจ้าไม่สามารถสื่อสาร
ได้กับคนจีน การแต่งกายก็แตกต่างจากคนจีนเรา พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรง
ตรัสตามแบบโบราณราชประเพณีแห่งจักรพรรดิ์กษัตริย์จีน ฉลองพระองค์
พัสตราภรณ์ล้วนผิดแผกจากพวกเรา พระพุทธเจ้ามิได้ทราบถึงความสัมพันธ์
ระหว่างผู้ปกครองแผ่นดินกับเสวกามาตย์ และไม่ทราบถึงความรักใคร่ผูกพัน
ฉันบิดากับบุตร หากแม้นพระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์ถึงสมัยทุกวันนี้(สมัยถัง)
และได้รับภารกิจมาเป็นราชทูตจากประเทศของพระองค์(อินเดีย)ฝ่าพระบาท
จะทรงถวายการต้อนรับอย่างไร? จะทรงจัดงานเลี้ยงต้อนรับ จะทรงพระราช
ทานเสื้อผ้าแพรภัณฑ์ แล้วก็คงจัดถวายอารักขาส่งกลับจนถึงชายแดน หาก
เป็นเยี่ยงนี้ก็จะไม่เป็นการทำให้ไพร่ฟ้าประชาชนเราหลงผิด พระพุทธเจ้าได้
สิ้นพระชนม์นิพพานไปนานมากแล้ว เหตุไฉนฝ่าพระบาทจะทรงให้พวกเรา
ยินยอมที่จะเห็นดีงามตามกับสิ่งที่เสื่อมสลายดังพระบรมสารีริกธาตุนี้ ที่เป็น
ดังสิ่งอัปมงคลเข้าไปเป็นมลทินยังพระราชวังอันสำคัญละหรือ?

"เคารพภูติและเทพอันศักดิ์สิทธิ์ แต่จงอยู่ให้ห่างเป็นประมาณ" ขงจื่อกล่าว
ไว้ ในอดีตมา เมื่อกฎุมพีผู้หนึ่งจะไปแสดงความเสียใจในงานศพ เขาจะส่ง
พ่อมดหมอผีไปล่วงหน้าเพื่อปัดรังควานด้วยไม้กวาดกิ่งท้อ แต่บัดนี้ฝ่าพระ
บาทได้ทรงยินยอมที่จะให้ทรากสรีระที่เสื่อมสลาย อันเป็นสิ่งมีมลทินนำมา
ทอดพระเนตรอย่างไร้เหตุผล โดยไม่มีพ่อมดหมอผีไปทำพิธีปัดเป่าเสีย
ก่อน ไม่มีการใช้ไม้กวาดกิ่งท้อเลย หากเป็นเช่นนี้แล้วไม่มีข้าราชบริพารผู้
ใดกล้ากล่าวทักท้วงฝ่าพระบาท ไม่มีเสนาบดีมนตรีใดกล้ากล่าวทัดทาน ข้า
พระองค์ละอายใจยิ่งนัก

ข้าพระองค์ขอทูลวิงวอนว่าทรงโปรดรับสั่งเจ้าพนักงานนำพระบรมสารีริกธาตุ
ไปลอยน้ำหรือปลงฌาปนกิจด้วยไฟเถิด จักเป็นการทำลายให้หมดสิ้นอย่าง
ถาวร ผู้คนรุ่นหลังจะได้ผ่อนคลายปราศจากกังขา ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์จึง
จะได้รับรู้ทั่วกันว่านี่เป็นพระราชโองการของพระผู้เป็นปราชญ์เหนือคนทั้ง
หลายทั้งปวง ผู้คนจักได้กล่าวอุทานว่า "นี่ช่างเป็นที่สง่างามนัก! เป็นสิ่งที่
ฉลาดปราดเปรื่องถูกต้องแท้ๆ!"

ถ้าพระพุทธเจ้าจะมีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์สามารถบันดาลความวิบัติได้ ข้าพระ
องค์จะขอน้อมรับเองอย่างเต็มที่ ขอสวรรค์จงเป็นพยานด้วยเถิด ข้าพระองค์
จะไม่เสียใจและเรียกร้องขอชดเชยเลย

ด้วยความจงรักภักดีและสำนึกในพระกรุณาธิคุณ ข้าพระองค์ขอทูลเกล้า
ถวายฎีกาบันทึกนี้

พระอาญาไม่พ้นเกล้า



...............................................................................





รูปวัดฟาเหมินซื่อ (法門寺 วัดธรรมทวารา)
ที่พบพระบรมสารีริกธาตุ ที่หันยวี่กล่าวถึง





รูปเจดีย์ในวัดฟาเหมินซื่อ (法門寺 วัดธรรมทวารา)
คูหาใต้ฐานเจดีย์บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ






ขอนำภาษาจีนมาแปะไว้ให้เทียบ
แปลเป็นพากย์ไทยแล้วยาวขึ้นมากพอดู
เพราะต้องใช้ราชาศัพท์หลายคำ หันยวี่ไม่ได้นับถือ
พุทธศาสนา คงใช้ศัพท์สามัญ เช่นคำว่า กระดูกพระพุทธเจ้า
แต่ผู้แปลเป็นพุทธศาสนิกชน ขอใช้คำแปลตามศัพท์พุทธศาสนา
ที่คุ้นเคยซึ่งเป็นการเทิดทูนพระพุทธศาสนาไว้อย่างสูงยิ่ง
ผิดพลาดอย่างไรขอได้โปรดชี้แนะด้วยครับ




　 韩愈《论佛骨表》

　　臣某言：伏以佛者，夷狄之一法耳，自后汉时流人中国，上古未尝有也。昔者黄帝在位百年，年百一十岁；少昊在位八十年，年百岁；颛顼在位七十九年，年九十八岁；帝喾在位七十年，年百五岁；帝尧在位九十八年，年百一十八岁；帝舜及禹，年皆百岁。此时天下太平，百姓安乐寿考，然而中国未有佛也。其后殷汤亦年百岁，汤孙太戊在位七十五年，武丁在位五十九年，书史不言其年寿所极，推其年数，盖亦俱不减百岁。周文王年九十七岁，武王年九十三岁，穆王在位百年。此时佛法亦未人中国，非因事佛而致然也。
　　汉明帝时，始有佛法，明帝在位，才十八年耳。其后乱亡相继，运祚不长。宋、齐、梁、陈、元魏已下，事佛渐谨，年代尤促。惟梁武帝在位四十八年，前后三度舍身施佛，宗庙之祭，不用牲牢，昼日一食，止于菜果，其后竞为侯景所逼，饿死台城，国亦寻灭。事佛求福，乃更得祸。由此观之，佛不足事，亦可知矣。高祖始受隋禅，则议除之。当时群臣材识不远，不能深知先王之道，古今之宜，推阐圣明，以救斯弊，其事遂止，臣常恨焉。伏维睿圣文武皇帝陛下，神圣英武，数千百年已来，未有伦比。即位之初，即不许度人为僧尼道士，又不许创立寺观。臣常以为高祖之志，必行于陛下之手，今纵未能即行，岂可恣之转令盛也?
　　今闻陛下令群僧迎佛骨于凤翔，御楼以观，舁入大内，又令诸寺递迎供养。臣虽至愚，必知陛下不惑于佛，作此崇奉，以祈福祥也。直以年丰人乐，徇人之心，为京都士庶设诡异之观，戏玩之具耳。安有圣明若此，而肯信此等事哉!然百姓愚冥，易惑难晓，苟见陛下如此，将谓真心事佛，皆云：“天子大圣，犹一心敬信；百姓何人，岂合更惜身命!”焚顶烧指，百十为群，解衣散钱，自朝至暮，转相仿效，惟恐后时，老少奔波，弃其业次。若不即加禁遏，更历诸寺，必有断臂脔身以为供养者。伤风败俗，传笑四方，非细事也。
　　夫佛本夷狄之人，与中国言语不通，衣服殊制；口不言先王之法言，身不服先王之法服；不知君臣之义，父子之情。假如其身至今尚在，奉其国命，来朝京师，陛下容而接之，不过宣政一见，礼宾一设，赐衣一袭，卫而出之于境，不令惑众也。况其身死已久，枯朽之骨，凶秽之馀，岂宜令入宫禁?
　　孔子曰：“敬鬼神而远之。”古之诸侯，行吊于其国，尚令巫祝先以桃茹祓除不祥，然后进吊。今无故取朽秽之物，亲临观之，巫祝不先，桃茹不用，群臣不言其非，御史不举其失，臣实耻之。乞以此骨付之有司，投诸水火，永绝根本，断天下之疑，绝后代之惑。使天下之人，知大圣人之所作为，出于寻常万万也。岂不盛哉!岂不快哉!佛如有灵，能作祸祟，凡有殃咎，宜加臣身，上天鉴临，臣不怨悔。无任感激恳悃之至，谨奉表以闻。臣某诚惶诚恐。



...............................................................................



อ่านแล้วมีความเห็นยังงัยบ้างครับ?

ครูดิ่งเองต้องขอวิพากษ์และให้ข้อสังเกตว่า . . .

1. หันยวี่เป็นข้าราชสำนักประเภทอนุรักษ์นิยมและเชื่อมั่นในลัทธิขงจื่อ
ได้แสดงความมั่นคงในจุดยืนอย่างแน่วแน่เด็ดเดี่ยว

2. หันยวี่เป็นนักปกครอง แสดงความห่วงใยในบ้านเมือง ราชสำนัก และ
ประชาชน มุ่งรักษาความมั่นคงของชาติ ห่วงใยศรัทธาของราษฎรต่อจักร
พรรดิ์

3. หันยวี่เป็นนักเขียนชั้นปราชญ์ แสดงวิธีการใช้วาทะโวหาร แสดงความเห็น
แบบสร้างเหตุถึงผลและจากผลที่มาจากเหตุ ทำให้น่าเชื่อถือ

4. การเผยแพร่พุทธศาสนาสู่จีนนั้นมีอุปสรรคมากมายนับแต่โบราณกาลจน
ตราบปัจจุบัน แม้แต่ในยุคคอมมูนิสต์มีอำนาจและบอกว่า "ศาสนาคือยาเสพ
ติด" ทำไมพุทธศาสนายังคงอยู่ได้ แต่อยู่ได้อย่างไร? แค่ไหน?

5. ประเทศไทยมีคนนับถือพุทธศาสนามากมาย พุทธศาสนาในไทยจะเสื่อม
เพราะคนนอกศาสนาต่อต้าน หรือว่าเสื่อมเพราะคนไทยเองหลงผิด ดุจสนิม
เกิดแต่เนื้อในตนเอง ศาสนาพุทธเสื่อมไปตามธรรมชาติดังพุทธทำนายว่าจะ
ดำรงอยู่ได้ 5,000 ปี จริงหรือ?

6. หันยวี่เป็นนักปราชญ์ฉลาดนัก แต่ต่อต้านพุทธศาสนา ขณะที่สมัยถังเช่น
กันมีปราชญ์ราชกวีนับถือพุทธมากหลาย เช่น หวางเหวย หลิ่งจงหยวน ฯลฯ
หันยวี่ต่อต้านเพราะศึกษาพุทธอย่างลึกซึ้งหรืออย่างผิวเผิน


จะได้คำตอบ . . . คงต้องศึกษาประวัติของหันยวี่และประวัติศาสตร์ยุคถัง
ผมคิดว่าจะนำมาเล่าในภาค 2 เพราะเอ็นทรี่นี้น่าจะยาวมากแล้ว

แต่ขอสรุปให้ทราบถึงผลของการถวายฎีกานี้ครับ . . . หันยวี่เฟลครับ!

จักรพรรดิ์เซี่ยนจงทรงกริ้วจัด ถ้าเป็นงิ้วก็คงทรงอ่านแล้วตัวสั่นกระทืบพระ
บาทชี้หน้ารับสั่งให้หาตัวหันยวี่เข้าเฝ้าด่วน . . . ทรงลงโทษน่าจะถึงประหาร
หรือติดคุกหัวโต แต่ทรงระลึกถึงความดีงามที่หันยวี่เคยทำถวายมาจึงลด
โทษให้ เ น ร เ ท ศ ไปชายแดนภาคใต้สุด (เอ๊ะ! มาคล้ายประเทศสารขันธ์
เราได้งัยเนี่ย?) คือเมืองเฉาโจว (ก๊อคือเมืองแต้จิ๋ว...บ้านนอกกันดารสุดๆ
ซึ่งก็คือบ้านเมืองของบรรพชนคนจีนส่วนใหญ่ในไทยเรานั่นแหละครับ)

.

.

ที่อยากยกย่องหันยวี่มากที่สุดก็คือ ค ว า ม ก ล้ า ห า ญ

ด้วยสติปัญญาของเขาคงพอจะคาดการณ์ถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาได้

หันยวี่ไม่กลัวเกรงราชทัณฑ์ ไม่ห่วงอนาคตความก้าวหน้าในราชการของตน

แต่ยอมรักษาอุดมการณ์ที่ตนเองคิดว่าเป็น ค ว า ม ถู ก ต้ อ ง เพื่อ . . .

ผลประโยชน์ของบ้านเมือง ประเทศชาติ และประชาชน

.

.

.

จะถึงเทศกาลนักเลือกตั้งไทย . . .

พวกผู้แทนแคนดิเดทจะได้แข่งขันกันรักชาติ ประชาชน

สำแดงอาการอวดอุดมการณ์กันสนั่นเมือง

ครูดิ่งกราบพระอธิษฐาน . . .

ขอให้นักการเมืองไทย

ได้สำนึกและมีความกล้าหาญแค่ครึ่งหนึ่งของหันยวี่

กล้าทัดทานขัดขวางสิ่งผิดและความเลวร้ายทั้งปวง

เพื่อประโยชน์ของชาติ ประชาชน

โดยไม่หวั่นเกรงต่ออิทธิพลใดๆทั้งสิ้น . . . สาธุ !



..........................................................................



สำหรับเพลงไพเราะคราวนี้ขอเสนอเพลงเฉาโจว (แต้จิ๋ว)
เพลงของเมืองใต้สุดแสนกันดารที่หันยวี่ถูกเนรเทศไปงัยครับ
เพลงนี้ชื่อ ลิ่วแชเนี้ย (柳青娘) แปลว่า แม่นางหลิวเขียว
เป็นเพลงมาตรฐานที่นิยมกัน เล่นตั้งแต่เริ่มจังหวะช้า ปานกลาง
และลงท้ายแบบเร็วจี๋ คล้ายๆเพลงเถาของไทยเรา




ขอบคุณ You Tube ที่นำพาเพลงไพเราะสู่เราเสมอมา


สวัสดีครับ







เชิญอ่านต่อที่ Group Blog เดียวกัน

ประวัติหันยวี่ และพระบรมสารีริกธาตุที่หันยวี่ ภาค 2